Shifting back to reality

Na een kleine maand weer even een update.

De eerste dag na Antartica terug in Chili werd top afgesloten met een reünie van kleine 15 man met pizza waar we 13 dagen eerder voor vertrek naar Falklands waren begonnen.

Deze avond begon echter ook een serie van kleine tegenslagen die mijn humeur voor het eerst deze reis niet ten goede kwamen. Dit begon met bericht van reisagent dat het cancellen van mijn vlucht naar Bolivia gezien werd als vlucht wijziging en dat ik daar 275 EUR voor mocht betalen. Dit kwam bovenop het feit dat ik nu alsnog ticket vanuit Buenos Aires richting Colombia mocht aanschaffen tegen tarief dat in de buurt kwam van mijn retourticket vanuit Amsterdam. Voor zover de laatste keer dat ik flexibel ticket heb geboekt.

Vervolgens was na een aantal dagen in Buenos Aires mijn locker in het hostel opengebroken en waren ongeveer 200 EUR cash, ipad en digitale camera weg. Gelukkig waren mijn laptop, goede camera en creditcard er nog wel. De halve dag op politiebureau was daarentegen ook nog is een gratis Spaanse les. Vervolgens bleek dat mijn nieuwe pinpas niet per post verstuurd kan worden, dus moet deze wederom laten blokkeren en dan kan ING geblokkeerde pas versturen als ik hier ‘vast’ adres heb.

Dit tesamen met afkickverschijnselen om na Antartica weer terug in civilized world te zijn zorgde de eerste 2 weken voor wat mixed feelings. Gelukkig zorgt het hostel leven er wel voor dat je hier niet te lang over kan nadenken en is Buenos Aires groots genoeg om je mind te verzetten.

Op vrijdag na terugkomst in Buenos Aires een voetbalwedstrijdje gehad met Roy, een vriend die over was voor een bruiloft van een schotse vriend van hem, tegen de aanstaande Argentijnse schoonfamilie. Potje 6 a side uiteindelijk in het voordeel van Europa beslecht en dit daarna natuurlijk gevierd met enkele biertjes. Dat weekend nog met Roy naar Racing tegen Boca Juniors gegaan. En de wedstrijd was niet om over naar huis te schrijven, dus dat ga ik ook niet doen. Maar de sfeer in het stadion was top om mee te maken. Bonus was het lichaamsvocht van wat Argentijnen dat ik van mijn arm af mocht vegen toen Tevez een corner nam en een man of 5 over ons heen hing om hem te bespugen.

Uiteindelijk totaal ongeveer 1,5 week in Buenos Aires verbleven en de stad in deze week verder ontdekt met nieuwe partner in crime David, een Tsjech uit München. Met als beste avond, een avond die begon na uitnodiging voor een feest bij wat mensen thuis en leidde tot weer is een nacht met voornamelijk Spaans als voertaal. Andere highlights waren nog bezoekjes aan de wijk Boca en het stadion en de kleine straatjes rondom. Verder nog lesje boxfit meegepakt in sportschool in de buurt en in de avonduren voornamelijk de buurt rondom Plaza Serrano verder ontdekt. Aangezien de temperatuur weer toenam gedurende de dag de metro maar gelaten voor wat het was en per voet en bus de stad rond gegaan.

Twee weken terug met de boot en bus richting Uruguay vertrokken. De vibe in Uruguay was over het algemeen wat meer relaxed dan in Buenos Aires. Ben er nog niet over uit in hoeverre het feit dat ze hier cannabis gelegaliseerd hebben hier aan bijdraagt.

Beginpunt was Montevideo en na Buenos Aires is het een vrij overzichtelijke stad. Tegelijkertijd ook iets minder te zien en dus na een aantal dagen daar afscheid genomen van David die doorging richting Brazilië. Ik ben vervolgens aantal dagen in Colonia verbleven. Dit is een klein havenstadje richting de grens met Argentinië en met strand, wel even lekker na aantal weken stad.

Hier naast schitterende sunset, legendarische stapavond ook in de tussentijd het boek Swimming to Antartica van Lynne Cox gelezen. De oudere lezers kennen haar wellicht nog van haar zwemtocht door de Beringstrait van US naar Rusland ten tijde van de Koude Oorlog. Meest inspirerende boek dat ik afgelopen jaren gelezen heb.

Deze afgelopen weken verder overdag ook nog productief geweest en in contact gebleven met Movingworlds voor projecten in Colombia en wat gerichter hun nieuwe projecten in de gaten gehouden om overige doel van de reis te realiseren. In de eerste skype call mijn idee qua type werk en project verder besproken met Derk van Movingworlds. Hierna in contact gekomen met aantal organisaties die nog geen concreet project hadden maar wellicht wel mijn hulp konden gebruiken. Na mailcontact en skype calls heeft zich dat inmiddels uitbetaald in 1 project waar ik de komende 2 weken aan de slag zal gaan.

Dit is een relatief nieuwe taalschool in Medellin, Colombia, die op zoek waren naar hulp bij opzetten van hun financiële systeem. Aangezien dit puur finance gerelateerd is heb ik afgesproken dat ik in afwachting van ander project daar in ieder geval 2 weken zal blijven. Voor mij is dit ideaal omdat ik zo in de ochtenden Spaanse les kan nemen en in de middagen met de finance kant aan de gang kan met manager en de local accountant. Op deze manier komt ook het realiseren van mijn laatste doel om mijn Spaans op niveau te krijgen weer wat dichterbij.

Tegelijkertijd dus ook nog een call gehad voor een ander project. Dit project is in Bogota en sluit beter aan op mijn doel om vaardigheden in het meten van social impact te ontwikkelen. Het was een goede call waarbij het even afwachten is of we dit qua timing in werkbaar project kunnen krijgen waar we allebei wat aan hebben. Dus waar ik meeste tijd in Colombia ga verblijven, blijft nog even de vraag.

De afgelopen week weer teruggekeerd naar Buenos Aires en de afgelopen dagen afscheid genomen van oude en nieuw gemaakte vrienden en tussendoor St. Patricks Day nog even meegepakt. Vooral afscheid van Pablo en Laura deden me, net als in Nieuw-Zeeland 7 jaar geleden, het meest. Maar net als 7 jaar geleden is het weer een kwestie van tijd totdat onze paden zullen kruisen.

Als voorbereiding op het project via movingworlds de afgelopen week ook een online cursus gevolgd welke onder meer bestond uit een aantal erg interessante presentaties te vinden op TEDTalk; Ideas worth spreading. Ik wilde graag de volgende met jullie delen; ‘the dangers of a single story’ van de Nigeriaanse schrijfster Chimamanda Adichie en ‘Let my dataset change your mindset’ van wetenschapper Hans Rosling. Dit waren de presentaties die me in aanloop richting project in Colombia een nog breder perspectief gaven.

Gisteren tijdens mijn tussenstop van 9 uur in Panama City bovenstaande samengevat, alvorens dit te vieren met 2 Canadese dames in de bar op het vliegveld, wat de stopover een stuk aangenamer maakte. De vlucht vloog daarna ook voorbij en dus gisterenavond laat in Medellin aangekomen. De stad ligt in een vallei en de huizen van de ongeveer 3,5 miljoen inwoners strekken zich dus van boven naar beneden uit. De aanblik van de honderdduizenden lichten van de stad in deze grote kom was behoorlijk indrukwekkend. Het feit om de former home town van Pablo Escobar in te rijden, bracht mijn door Narco’s en internet gevormde beeld van de stad, stiekem toch nog steeds wat mixed feelings.

Vandaag in de ochtend de buurt rondom de school verkent en tot op heden zijn dit op straat met afstand de meest vriendelijke mensen die ik in heel Zuid-Amerika heb ontmoet. Dit had ik de afgelopen 2 maanden ook van bijna alle backpackers al gehoord.

Nu in de middag net terug van een kroeg waar we de classico Medellin – Nacional hebben gekeken. Dit is de derby tussen de 2 teams in Medellin. De kroeg waar we keken was vol met Medellin supporters terwijl dit in de wijk van Nacional ligt. De local waarmee we waren vertelde me vol overtuiging dat dit geen probleem was toen ik hem nogal ongeloofwaardig aankeek. Echter de uitzending voor aanvang van de wedstrijd bij het stadion liet stelletjes zien met beide shirts en het stadion had beide supportersgroepen zonder hekken of iets. Toen ik uitlegde dat wij in Nederland vandaag PSV – Ajax hadden en dat ditzelfde daar in een stadion totaal onmogelijk was, kreeg ik dezelfde blik vol ongeloof terug. Bij terugkomst hoorde ik van aantal die in het stadion waren geweest dat rondom het stadion wel aantal behoorlijk grote vechtpartijen waren uitgebroken. Zo blijkt maar weer, er is nooit een single story.

Al met al waren de afgelopen weken tot aan gisteren weer een reis op zich; zo eentje waarbij de dagen na verloop van tijd verdomd veel op elkaar beginnen te lijken. DERHALVE nu erg veel zin om bijna halverwege mijn 5 maanden aan het 2de deel van mijn reis te beginnen.

Ik moet eerlijk toegeven dat 1 plek en een vast ritme erg aanlokkelijk zijn. Ik werd vanochtend zelfs blij van het inruimen van ‘eigen’ kast in mijn tijdelijk onderkomen. Ik word oud………….. maar kan niet wachten om mijn eigen verhaal van Colombia in te gaan vullen.

PS – ff geen ruimte voor foto’s meer op waarbenjij.nu dus zal kijken om komende dagen wat video’s te uploaden.